trochę mi żal

andrzejkowych wróżb

nadziei uczepionej wosku

słuchania opatrzności w szczekaniu psa

liczenia butów sztachet drewna

by poznać co się już pragnie

otwierając drzwi serca na przyszłość

 

żal mi też dziadów

wszystkich czterech części

tłumu odchodzących zwyczajów

dziecinnej ciekawości

co chciała zajrzeć do wiedzy Boga

przez dziurkę od klucza

 

trochę żal świata

w którym zabawki nie straszą

dzieci nie udających dorosłych

 

 

 

30 XI 2017