Ostrowsko, 30.09.2007

Kazanie odpustowe

Była noc. Gwiazdy zagęściły anatolijskie niebo. Cisza spowiła już miasteczko Colossae, należące do starożytnej Frygii, regionu, który dzisiaj znajduje się w Turcji. W jednym z przeciętnych domów właśnie położył sie spać człowiek w średnim wieku. Niełatwo mu przychodziło zasypiać od czasu, kiedy na świat przyszła jego córka. Była niemową. Już dobre kilkanaście lat.
Ta noc zmieniła jednak wszystko. Wszystko przez sen ojca.
„Jeśli chcesz, by Twoja córka odzyskała dar mowy, niech napije się wody ze źródła” powiedział mu ktoś we śnie.
Ojciec znał żródło. Znajdowało się kilkadziesiąt kroków od domu. „Kto ty jesteś?” zapytał ojciec.
„Ja jestem święty wódz wojska niebieskiego”.
Ojciec nie zrozumiał. Był poganinem.
„Kto ty jesteś?” zapytał ponownie.
„Jestem Michał Archanioł”.
Wtedy się obudził. Nie rozumiał za wiele. Wiedział tylko jedno. Trzeba pójść z córką do źródła. Tej samej nocy wziął dziecko do źródła. I tej samej nocy córka zaczęła mówić.
Potem przyszło nawrócenie. Chrzest rodziców i dzieci. Tłumy, które zaczęły przychodzić do cudownego źródła i kościół, który rodzice niemowy zbudowali za własne pieniądze, by Bogu podziękować za cud. Kościół, który można oglądać do dziś.

Czcigodni Księża,
Drodzy parafianie,
Goście kochani,
Bracia i siostry.

W Polsce jest 222 miejscowości, które swoją nazwę zawdzięczają św. Michałowi.
Ponad 300 kościołów ma go za swojego patrona.
Jego wizerunek umieszczono w herbach 11 miast.
47 przysłów związanych jest z tym imieniem.
W Biblii czterokrotnie wspomina się jego imię.
Monte Gargano we Włoszech z napisem u wejściu do groty: „To jest na całym świecie najsłynniejsze miejsce, gdzie 16 razy raczył objawić się śmiertelnym. Tu jest ta święta skała, gdzie stanęły jego stopy. Stopy św. Michała”.
Bajeczny San Michelle we Francji.
San Colombo na terenie Hiszpanii, gdzie karmelitanka bosa S. Filomena w gorących modlitwach zapytywała Boga, co należy czynić, aby zapewnić większą chwałę Kościołowi: Objawił się jej wtedy św. Michał Archanioł i rzekł trzy razy:
– Rozgłaszaj moją wielkość!
– Głoś wszędzie  o  mojej wielkości!
–  Mów wiele o mojej potędze!
Te i tysiące innych historii o św. Michale mówią dosyć jasno: coś w tym jest i sprawa ta jest warta chociaż jednego kazania.

O trzech rzeczach chciałbym powiedzieć, żeby nie mówić o wszystkim i o niczym. 

1. Pierwsza sprawa to sprawa imienia. Michał to imię, które znamy z Biblii, Biblii napisanej w jęz. hebrajskim, gdzie polskie Michał a hebrajskie Mika-el znaczy: „Któż jak Bóg?” I to jest ta pierwsza sprawa – czy my naprawdę wierzymy, że Bóg jest najważniejszy na świecie? „Któż jak Bóg?”
Czy ty wierzysz, że nawet pieniądze nie są tak ważne jak Pan Bóg?” Czy ty wierzysz, że lepiej być starą panną, która jest blisko Boga, niż taką, co Boga zapomni byleby męża znaleźć? Czy Ty wierzysz, że lepiej być uczciwym bezrobotnym niż takim, co Boga zapomni byleby innych oszukać? Czy ty wierzysz, że bez Boga ani do proga a z Bogiem nawet na krzyż?
Pierwsza sprawa to sprawa imienia. Mika-el: „Któż jak Bóg?”

2. Druga sprawa to sprawa walki.
W księdze Apokalipsy czytamy, że nastapiła walka w niebie. Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem, czyli diabłem. Diabel przegrał. A św. Michał przez wieki kojarzony jest z symbolem walki. To on walczy ze złem. Tradycja jest ta żywa nie tylko w obrazach ale i literaturze, kiedy bowiem pisze się chrześcijańskie książki o szatanie, satanizmie często na wstępie podana jest modlitwa do św. Michała. Bo Michał walczy ze złem.
W piątek wróciłem z Nowego Jorku, gdzie pracowałem dwa miesiące na amerykańsko-włoskiej parafii. Miałem też okazję spotkać się z wieloma Polakami w Chicago, gdzie byłem na tydzień u rodziny. Oprócz wielu pozytywnych doświadczeń, jedno zasmuca bardzo: Prawie połowa małżeństw się rozleciała. Nie osądzam. Ale kiedy 15 lat temu było nie do pomyślenia, by młodzi mieszkali przed ślubem, a dziś nawet rodzice słowa nie powiedzą. Kiedy już trudno zmuszać dzieci do pójścia do Kościoła. Kiedy nam samym trudniej zabrać nogi, by przyjść na majówkę czy różaniec. Kiedy z 20 Polaków mieszkajacych w jednym domu w Skegness w Anglii, czterech chodzi do kościoła, a tylko dwóch co tydzień. Kiedy to, co Boże wydaje się takie nudne, diagnoza wydaje się jasna: nie ma walki o Boga.
I to jest właśnie druga sprawa. Sprawa walki. O Boga trzeba walczyć, bo wiary w genach nie ma i przekonania się nie dziedziczy.
Pomyślmy na taki zdrowy rozsądek: walczymy o pracę, o majątek, ludzie nieraz całe życie przeklinają się o głupie dwa ary albo jeszcze głupszą krowę. Walczymy o stanowiska. Walczymy nieraz o chłopaka lub dziewczynę, dobre studia, nawet o wygląd walczymy ze starością. Czy nie stać nas na walkę o Boga? Czemu nie walczymy o Boga?
Mówię to naprawdę ze szczerego serca i bez krzyczenia na was czy na siebie, bo my księża czasem jesteśmy nie lepsi. Ale to co się dzieje w tych latach to jest przełom dla wiary i nie tylko na Podhalu, ale i w całej Polsce. Tę wiarę, którą przez 1000 lat ludzie potrafili przechować w swoim sercu, wiarę, którą potrafili pielęgnować nasi dziadkowie i pradziadkowie, to pokolenie albo i następne może zmarnować do imentu. Tylko przez to, że nie walczy o Boga.
Były czasy w Polsce że trzeba było walczyć o wolność. Były czasy że trzeba było walczyć z cholerą. Było wiele lat, kiedy to z biedą trzeba było walczyć. Dziś jest czas na walkę o Boga. I tu nie można być pacyfistą. Nikt za mnie ani za was tego nie zrobi. A czyż nie będzie nam wstyd, jak po śmierci będą patrzeć się na nas wszyscy ludzie z Ostrowska, którzy tu mieszkali przez 800 lat albo i więcej, będą się patrzeć i pytać: co toście porobili w tym XXI wieku, żeście zmarnowali wiarę, o którą myśmy tak dbali przez tyle pokoleń? Co im wtedy powiemy?
Jesteście inteligentni. Znacie siebie lepiej niż kto inny. Wiecie, co najbardzie was boli. Proście św. Michała, by wam pomógł walczyć o Boga, byście bez Boga ani nie żyli ani nie umierali. 

3. Pozwólcie jeszcze na sprawę trzecią. To sprawa aniołów.
Jadę wczoraj do Krakowa. Pytam się studentek ze stopa, które wziąłem do samochodu: czy macie jakieś przeżycia z aniołami? Zdziwione mówią: „nie”. Pytam się zakrystianina u dominikanów: czy ma jakieś przeżycie z aniołami: Mówi: „nie”. Ojciec Józef, z ktorym odprawialiśmy mszę ślubną na to samo pytanie odpowiada tak samo. Później mu się przypomina, że czasem go budzą, jak zaśnie. Pytam się proboszcza w Osielcu: Mówi tylko o aniołkach w kościele. „A jest jeszcze jeden: mój wikary.” Pytam się wikarego: on nie mówi, że proboszcz aniołem, ale innych aniołów też jakoś nie doświadcza. Pytam się innego księdza. Mówi: w święto aniołów stróżów zostawił auto niezamknięte w Bielsku Białej na cały dzień w mieście. Nic nie zginęło. To pamięta.
Św. Michał jest aniołem. To prawda. Ale to chyba też prawda, że jakoś o aniołach dużo się nie mówi, dużo się nie wierzy, a więc i za dużo to one nie pomagają. Chciałbym tylko powiedzieć, że ponad 300 razy anioł czy aniołowie pojawiają się w Biblii. Nie można wyobrazić sobie bez nich narodzenia Jezusa, gdzie śpiewają: „Chwała na wysokości Bogu”, męki w Ogrójcu, gdzie anioł umacnia Jezusa, albo zmartwychwstania, kiedy w poranek wielkanocny mówią do kobiet u grobu: „Dlaczego szukacie żyjące wśród umarłych?”
List do Hebrajczyków mówi jasno: „Aniołowie są duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, ktorzy mają posiąść zbawienie”, mówiąc prościej: „anioł jest po, by nam pomagać”.
Trzecia sprawa to sprawa aniołów.
Może warto by odmawiać codziennie: „Aniele Boży, Stróżu mój”. Może warto by popatrzeć czasem na obraz, na którym anioł pilnuje, by dzieci przeszły przez kładkę bezpiecznie. Może warto by zacząć wierzyć na nowo, że skoro anioł jest dla ludzi, to i dla mnie. A jak będzie wiara, to i przyjdzie ich pomoc. 

Drodzy Bracia i Siostry!
Jeszcze jedna rzecz zanim skończę. To Msza św. odpustowa, ale to również Msza św., której przewodniczy ksiądz, któremu 25 lat temu Kardynał Wojtyła udzielił święceń kapłańskich i powiedział: „idź i głoś Ewangelie.” Nie będą go chwalił, żeby nie było że przyjechało dwóch księży z Maniów i jeden chwali drugiego, tak jakby w Ostrowsku byli gorsi.
Chciałbym tylko byśmy podziękowali na tej Mszy świętej Bogu za to, że te 25 lat, na ile znam osobiście czy od innych, były czasem, kiedy jako wikary, proboszcz a teraz i dziekan niedzicki Tadeusz Dybeł był wierny zasadzie: „Któż jak Bóg?”, i nie bał się walki o Boga, bo i walczyć mu nieraz przyszło, nawet za cenę obmów czy donosów. A co do jego wiary w aniołów to nie wiem. Może o tym już sam powie. Jedno jest pewno. Pomagają mu i to w przeróżnych sprawach.
Dziękujmy za te jego 25 kapłańskich lat, bo jest za co i módlmy się o siły dla niego, bo jeszcze może popracować, skoro mu tak dobrze idzie. 

Drodzy parafianie i goście!
Nadejdzie i dzisiaj noc. Gwiazdy zagęszczą podhalańskie niebo. Cisza spowije Ostrowsko w nowotarskim powiecie. Oby w wielu domach, gdzie ojciec, matka, dziecko czy dorosły kładą się spać nieraz z nielekkim sercem, dziś położyli się ze spokojem płynącym z wiary: „Któż jak Bóg!” „Będę walczył o Boga” i nie zapomnę o tobie, „Aniele Boży, stróżu mój”…
A że z odpustu każdy coś przynosi, to zabawkę, to cukierki, to jakieś tam świecidełko, niech dzisiaj każdy z nas zabierze do serca chociaż jedną sprawę, o której była mowa. Módlmy sie o to, by nam coś zostało po tym odpuście w sercu. Byśmy nie powiedzieli w domu, jak mój siostrzeniec w piątek: „Marek, jak było dziś w szkole?” – „Ee, fajnie było, ale nic nie pamiętam”.