poraniona czeka na opatrunek,
odpychana tęskni za dostrzeżeniem,
a wycieńczona spogląda na pasterskie ramiona, 
które ją przygarną… chociaż na chwilę…

 a GPS choć zna wszystko, potrafi tylko rozkazywać:

„teraz skręć w lewo!
za 100 metrów skręć w prawo!
teraz zaczekaj! – kontaktuję się z satelitą…

a teraz mnie naładuj!

bo inaczej nigdzie nie dojedziesz…”